Biuro rachunkowe Retkinia Łódź

You are currently viewing Biuro rachunkowe Retkinia Łódź
Biuro rachunkowe Retkinia Łódź

Retkinia – osiedle mieszkaniowe złożone z bloków z wielkiej płyty położone w południowo-zachodniej części Łodzi, na terenie delegatury Urzędu Miasta (dawnej dzielnicy) Łódź-Polesie.

Toponimia nazwy osiedla jest dość niejasna. Zdaniem większości uczonych wywodzi się ona ze staropolskich słów ret i kin (lub kiń), oznaczających „sieć” oraz „rzuć”. Zdaniem etymologów i historyków wskazywać miałoby to na fakt, iż obszary dzisiejszego osiedla były niegdyś miejscem dobrym do łowienia ryb. Zdaniem innych słowa ret kin są skróconą wersją zwrotu oznaczającego „rzuć sieć (i idź za rzekę (Dobrzynkę))” . Wskazywać by to miało, iż leśne i niezaludnione obszary dzisiejszej Retkini były miejscem osadnictwa zbiegów chłopskich z okolic położonych na południowy zachód od dzisiejszego osiedla, zaś owa „sieć” nie oznacza sprzętu rybackiego, a myśliwski; tamtejsi chłopi z osad służebnych mieli bowiem obowiązek corocznego dostarczania księciu sprzętu myśliwskiego.

Biuro rachunkowe, usługi księgowe Retkinia, Polesie – kontakt.

Najstarsze ślady osadnictwa ludzkiego na terenie dzisiejszego osiedla pochodzą z okresu neolitu.

Do II wojny światowej Retkinia była podłódzką wsią, której istnienie potwierdzone jest od XIV wieku. Najstarsza pisana wzmianka o tej osadzie, nazywanej wówczas Retkiń, pochodzi z 1398 r., z dokumentu powołującego parafię pw. Św. Mateusza w Pabianicach. Aż do początku XIX w. była to niewielka osada, związana nie z Łodzią, a z pobliskimi Pabianicami, gdzie m.in. mieścił się kościół parafialny dla mieszkańców Retkini.

Od późnego średniowiecza wieś wchodziła w skład Klucza Pabianickiego dóbr kapituły biskupiej z Krakowa, a administracyjnie wraz z Łodzią leżała w granicach województwa łęczyckiego.

Dzieje Retkini aż do końca XVIII w. znane są jedynie fragmentarycznie, jednak z niezbyt licznych istniejących dokumentów wynika, iż osada przechodziła koleje losu typowe dla innych miejscowości leżących na granicy Wielkopolski i Mazowsza, tj. tzw. ziemi sieradzko-łęczyckiej. I tak np. zachowały się informacje, iż w 1466 r. grunty retkińskie zajmowały obszar 12 łanów, zaś samą osadę zamieszkiwało 5 zagrodników, 24 kmieci i 1 komornik. Wkrótce potem Retkinia znacznie zubożała, co było wynikiem dwukrotnego przejścia przez osadę wojsk najemnych (w 1475 i 1479 r.). Z innych źródeł wiadomo zaś, iż w początku XVI w. liczba mieszkańców wsi znacząco spadła w wyniku kilku zaraz, jakie w owym czasie pustoszyły Polskę. Ubytek ludności był tak duży, iż w 1529 r. arcybiskup Jan Łaski czasowo zwolnił Retkinię z obowiązku płacenia dziesięciny.

Po upaństwowieniu dóbr kościelnych w roku 1797 Retkinia stała się własnością rządową, początkowo rządu pruskiego, a od 1807 r. – Księstwa Warszawskiego, zaś potem – Królestwa Polskiego.

Około roku 1830 rząd Królestwa Kongresowego przeprowadził scalanie i komasację gruntów wsi Retkinia, tworząc nowy podział przestrzenny wsi na kilka obszarów osiedleńczych. Powstały wówczas kolonie: Piaski, Brzózki, Zagrodniki, Działy, Długa Kolonia, Mała Kolonia.

W 1839 r. rząd sprzedał 15 włók lasu z obrębu Retkinia Janowi i Konstantemu Siemiętkowskim, którzy wkrótce odsprzedali go kolejnej osobie. W roku 1841 od rządu Królestwa Polskiego wieś Retkinię (oraz inne dobra w okolicy, m.in. tereny późniejszej wsi Lublinek) nabył wysoki urzędnik administracji rządowej, Mateusz Lubowidzki. Lubowidzcy systematycznie rozprzedawali swoje posiadłości i w roku 1854 sprzedali Retkinię Wilhelmowi Nenckiemu, w którego posiadaniu wieś pozostawała do uwłaszczenia w roku 1864

Ze źródeł historycznych wiadomo, iż w 1851 r. największa część Retkini ? osada Zagrodniki została w znacznej mierze zniszczona przez wielki pożar.

Wraz z początkiem gwałtownego rozwoju sąsiedniej Łodzi dość szybko zwiększała się liczba mieszkańców Retkini: ok. 1855 r. była ona dużą wsią zamieszkaną przez ok. 500-650 osób.

W 1881 r. we wsi znajdowało się 50 domów, zamieszkanych przez 560 osób stanu włościańskiego. Ponadto w jednomorgowej osadzie karczmarza znajdował się 1 dom, zamieszkany przez 8 osób.

Dalszy rozwój populacji spowodował, że podjęto starania o utworzenie na terenie wsi parafii rzymskokatolickiej. W 1907 r. rozpoczęto budowę tymczasowej kaplicy, w 1909 wydzielono teren pod cmentarz, a 18 maja 1910 r. biskup kujawsko-kaliski Stanisław Zdzitowiecki oficjalnie erygował na Retkini parafię pw. Najświętszego Serca Jezusowego. Wkrótce postawiono murowany, neogotycki, jednonawowy kościół pw. Najświętszego Serca Jezusowego zbudowany na planie krzyża łacińskiego, który zastąpił drewnianą kaplicę.

W roku 1902 tereny Długiej Kolonii, Małej Kolonii i kolonii Zagrodniki zostały przecięte torami kolei warszawsko – kaliskiej. Dla zapewnienia rolnikom dojazdu do pól wybudowano dwa przejazdy przez tory: przy ul. Obywatelskiej oraz na wysokości obecnego osiedla „Balonowa”, przy dzisiejszych koszarach policji.

Bliskość i szybki rozwój pobliskiej Łodzi spowodowały dalsze powiększanie się miejscowości i wzrost liczby mieszkańców Retkini, w 1923 r. zamieszkiwało w niej ok. 2200 osób. Mieszkańcy wioski utrzymywali się głównie z rolnictwa, ale stopniowo wzrastała liczba osób, które pracowały w łódzkim przemyśle ? w latach 20. XX wieku było to już ok. 150-200 osób.

W latach 20. związki mieszkańców Retkini z Łodzią stawały się coraz silniejsze: wieś stawała się ludniejsza (w 1936 r. – ok. 4000 mieszkańców), i coraz większy odsetek ludności pracował w Łodzi.

W okresie II wojny światowej Retkinia wraz z Łodzią została 7 listopada 1939 włączona do Rzeszy.

Z dniem 1 stycznia 1940 wieś Retkinia (wówczas nosząca niemiecką nazwę Erzhausen) została włączona w granice miasta Łodzi (przemianowanej na Litzmannstadt) i znalazła się w dzielnicy Karolew (niem. Karlshof) . Po wyzwoleniu przywrócono stan prawny sprzed 1940 roku.

6 października 1941 r. okupanci niemieccy zamknęli retkiński kościół, który zamieniono na magazyn; proboszcz retkińskiej parafii – ks. Władysław Chojnacki został wywiedziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie w czerwcu 1942 r. został zamordowany.

15 czerwca 1942 o świcie wysiedlono z Retkini całą ludność polską. Akcja ta odbyła się w typowy dla tego typu wysiedleń sposób: wypędzani mieli pół godziny na spakowanie się i opuszczenie domów, następnie zaś zmuszeni zostali do podpisania oświadczenia o dobrowolnym zrzeczeniu się praw do pozostawionego majątku. Część tych osób (najbardziej nadający się do pracy) została wywiedziona na roboty do Rzeszy, natomiast większość osadzono w innych częściach Łodzi i w jej okolicach, gdzie aż do wyzwolenia pracowali na rzecz łódzkich Niemców. Po wojnie dawni mieszkańcy powrócili do swych domów.

Skomentuj:

Kancelaria biuro rachunkowe

Księgi handlowe, książki przychodów i rozchodów, ryczałt, kadry, płace, KRS, CIT, PIT, VAT, ZUS