Polesie – niegdyś dzielnica Łodzi (do 31 grudnia 1992 r.), obecnie obszar podległy delegaturze Urzędu Miasta Łodzi Łódź-Polesie, licząca 46,0 km2, zamieszkana przez ok. 150 tys. Łódzkie dzielnice formalnie mają swój początek w 1946 r. Wtedy to dokonano podziału administracyjnego i wytyczono granice trzech dzielnic : Północ, Południe i Śródmieście.
Biuro rachunkowe Łódź – Polesie, usługi księgowe – kontakt.
W roku 1954 dokonano zmiany podziału administracyjnego, tworząc siedem dzielnic: Bałuty, Staromiejska, Widzewa, Chojny, Ruda, Polesie i Śródmieście. Od 1 stycznia 1960 r. rozpoczęło się funkcjonowanie pięciu dzielnic – Bałut, Widzewa, Śródmieścia, Górnej i Polesia. Od 1 stycznia 1993 zniesiono podział na dzielnice i Łódź stała się jednolitą gminą miejską, od 1 stycznia 1999 na prawach powiatu. Spośród istniejących po 1960 roku dzielnic – Bałuty i Widzew zostały nazwane od dawnych wsi znajdujących się mniej więcej w centrum tych dzielnic, które zostały włączone do miasta już w 1915 r. Dzielnica południowa, gdzie istniało dawniej kilka wsi, została nazwana od głównego rynku dzielnicy zwanego niegdyś Rynkiem Górnym (obecnie Plac Reymonta). Tereny obecnego Polesia były do 1945 r. najmniej zurbanizowane – Karolew, Retkinia – obecnie duże osiedla mieszkaniowe, były bardzo długo wsiami otoczonymi lasami. Obecna nazwa dzielnicy ma w zamyśle określać tereny, który wyrosły na terenach po dawnym lesie – „po-lesie”.
Początki zabudowy obecnego Polesia sięgają 1824 r. gdy zakończono pierwszą regulację miasta Łodzi, granice jej sięgały na zachód do późniejszej ulicy Żeromskiego. Od ulicy Wólczańskiej (drogi która prowadziła do wsi Wólka) do ulicy Pańskiej (dzisiejsza ulica Żeromskiego) rozciągały się działki prządków lnu. Działki prządków, przylegające frontem do ul. Wólczańskiej a ogrodami do ul. Żeromskiego, ciągnęły się od dzisiejszej ulicy Zamenhofa na południe, do obecnej ul. Wróblewskiego. Na północ od Ludwika Zamenhofa – za Wólczańską, były już tylko pola uprawne należące jeszcze do mieszczan Starego Miasta.
Od wieków miedze tych pól znajdowały się na linii: południowy wschód – północny zachód, wytyczenie ulicy Piotrkowskiej na osi północ-południe spowodowało, że granice pól były skośne w stosunku do tej ulicy. W połowie XIX w. na skraju miasta przy Wólczańskiej stało kilkanaście wiatraków mlących zboże.
Miasto rozrastało się w tym czasie głównie na wschód – dopiero w 1859 r. zdecydowano się wytyczyć kilka ulic na zachód od Wólczańskiej, co można przyjąć za rok powstania późniejszej dzielnicy Polesie. Przedłużono na zachód dwie przecznice Piotrkowskiej: Dzielną (Narutowicza) i Krótką (Traugutta). Nowe ulice dociągnięto nieco poza zachodnią granicę działek przędzalni lnu. Ta granica to dzisiejsza ulica Żeromskiego. Przedłużenia przecznic otrzymały w 1864 nowe nazwy: od Dzielnej – Zielona, od Krótkiej – św. Benedykta (dziś ulica 6 Sierpnia). Za Wólczańską wytyczono drugą równoległą do niej ulicę, na razie bez nazwy (późniejsza Długa – Gdańska). Na zachodzie ulice kończyły się w miejscu w którym rosło dużo lip. Z czasem powstała tam ulica Lipowa.
Nazwa ulicy Zielonej nasuwała się sama, rosło tam dużo drzew. W środku rejonu wytyczono nowy rynek. Na placu tym przeważały wiązy, stąd nazwano go placem Wiązowym (później Rynkiem Zielonym, dziś pl. Barlickiego). Całość otrzymała potoczną nazwę – dzielnica „Wiązowa”. Dzielnica Wiązowa zaczęła gwałtownie się rozwijać. Na południu oparto ją o biegnącą pod lasem ulicę Podleśną (M. Skłodowskiej), na północy o szosę Konstantynowską (dzisiejsza ul. Legionów). Przez kilka lat zachodnią granicą dzielnicy była ulica Lipowa, równoległa z Piotrkowską i przecinająca pod kątem prostym odchodzącą od Piotrkowskiej ul. Zawadzką (Próchnika). Gdy zbudowano następną „dziką” ulicę równoległą do Lipowej, dzisiejsze ulice Próchnika i 1 Maja nadal kończyły się na Lipowej. Aby połączyć tę „dziką” ulicę ze skrzyżowaniem Próchnika i Lipowej, poprowadzono ulicę pod ostrym kątem i nazwano ulicą Zakątną. Ulice te tworzą istniejące do dziś asymetryczne skrzyżowanie Próchnika, Lipowej i Zakątnej. W 1936 r. nazwę Zakątna zmieniono na Stefana Pogonowskego, bohatera wojny polsko-radzieckiej. W 1945 r. musiano powrócić do nazwy Zakątna, a w 1993 r. jeszcze raz powróciła Pogonowskiego.
Ulice „południkowe” są usytuowane dokładnie na osi północ-południe. Z ich przecznicami sprawa nie była łatwa. Od Piotrkowskiej biegły najpierw dokładnie w osi wschód-zachód – potem jednak musiały dostosować się do dawnych granic własności ziemi – dlatego większość przecznic Piotrkowskiej biegnących na zachód w pewnym momencie skręca trochę na południe i biegnie już zgodnie z granicami pól – skośnie do Piotrkowskiej. Podobnie było z działkami budowlanymi. Prawie wszystkie w tym rejonie biegną ukośnie do ulic „południkowych” tak jak stare miedze. Co więcej, działki te mają różną szerokość, tak, jak różną szerokość miały role staromiejskie, jako skutek dokonywanych przez stulecia działów rodzinnych. Powoduje to, że granice posesji i ściany większości budynków są ukośne nie tylko do Pogonowskiego i 28 Pułku Strzelców (dawna ulica Luizy) ale do wszystkich ulic, biegnących południkowo w tym rejonie. Niektóre ulice:
1 Maja – na zachód od Lipowej,
Więckowskiego – na zachód od Pogonowskiego
6 Sierpnia i A. Struga – na zachód od Żeligowskiego
mają kierunek zgodny z przebiegiem miedz pól staromiejskich. Taki układ ulic, które nie zawsze przecinają się pod kątem prostym wynika z faktu, że miasto długo nie posiadało żadnego planu urbanistycznego, lecz rozwijało się zupełnie spontanicznie.
Przez następne sto lat zachodnia granicę miasta stanowiły wielkie lasy, które w 1903 r. zostały przecięte przez tory kolei Warszawsko-Kaliskiej. Tor kolejowy wyznaczył do połowy drugiej dekady XX w. obszar miejskiej zabudowy. Dzięki temu ocalał las leżący na zachód od torów – dzisiaj to Park na Zdrowiu. Niewielki fragment lasu, leżący na wschód od torów posłużył do założenia w 1905 r. eleganckiego parku publicznego (dzisiejszy Park Poniatowskiego).
Nazwa „Polesie” zaistniała po roku 1916 na określenie obszarów Lasu Miejskiego, które zimą 1914/15 i 1915/16 zostały wycięte przez mieszkańców Łodzi na drewno opałowe z powodu wojennych trudności z zaopatrzeniem. Uchowały się jedynie najdalej od miasta położone fragmenty przy Krzemienieckiej (późniejszy rezerwat) i Krakowskiej. Wskutek wycinki powstał duży „pusty” obszar na zachód od torów kolei kaliskiej, od ul. Karolewskiej na południu po Siewną na północy.
Nazwa „Polesie” upowszechniła się po roku 1929, kiedy przy ulicy Srebrzyńskiej, na miejscu dawniej zalesionym, wybudowano osiedle mieszkaniowe „im. Montwiłła-Mireckiego” potocznie nazwane właśnie Polesiem Konstantynowskim. Pozostała część tak rozumianego Polesia została w latach trzydziestych XX w. planowo zadrzewiona w ramach urządzania Parku Ludowego im. J. Piłsudskiego. Fragment dawnego, naturalnego lasu przy ul. Krzemienieckiej już po II wojnie światowej otoczono płotem i urządzono tam ścisły rezerwat leśny. Jest to jedyny w Europie ścisły rezerwat leśny (Polesie Konstantynowskie) położony niemal w centrum miasta. Zerkając przez płot przy ul. Krzemienieckiej można na „żywo” zobaczyć jak wyglądała dzielnica Polesie w czasach pierwszych Piastów.
Do 1914 r. część dzielnicy do torów była już mocno zurbanizowana. W dwudziestoleciu międzywojennym po raz pierwszy zabudowa dzielnicy przekroczyła tory, gdzie wytyczono Osiedle Mireckego (1929-1930). Osiedle to stanowi przykład awangardowej architektury tego okresu. 20 „galeriowców” ułożonych w układzie „grzebieniowym” to jeden z przykładów zrealizowanej architektury „szklanych domów”.
Po wojnie wcielono do miasta także tereny miasta Brus i wsi Retkinia. W latach 70. XX wieku ruszyła tutaj budowa nowego ogromnego osiedla mieszkaniowego. W czasach III Rzeczypospolitej, jedyną dużą inwestycją miejską na terenach dzielnicy jest Grupowa Oczyszczalnia Ścieków.
Prawdziwa kariera określenia „Polesie” rozpoczęła się w roku 1953, kiedy zdecydowano o podziale Łodzi na 7 dzielnic administracyjnych. Dla dzielnicy „środkowy zachód” wybrano wówczas nazwę „Polesie”. Ówczesna dzielnica o tej nazwie (gdyby uprościć zarys miasta do okręgu) zajmowała „kąt” pomiędzy ul. Rąbieńską na północy a torem kolei kaliskiej na południu. Granica Polesia z dzielnicą Śródmieście biegła wówczas wzdłuż ulic Nowomiejskiej i Piotrkowskiej, na odcinku od Północnej do Żwirki. Wzdłuż ul. Żwirki biegła granica z dzielnicą „Ruda”. Granica ta przecinała na pół Park Poniatowskiego i docierała do torów kolejowych w rejonie stacji towarowej Łódź-Karolew.
Od 1 stycznia 1960 wprowadzono zmianę podziału administracyjnego Łodzi na 5 dzielnic. Dzielnica Polesie została zachowana, po dokonaniu korekty części jej granic. M. in. linię podziału między Polesiem a Śródmieściem przesunięto na ulicę Wólczańską.
