Kazimierz – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie pabianickim, w gminie Lutomiersk. Do 1953 roku miejscowość była siedzibą gminy Babice, a w latach 1953-1954 gminy Kazimierz. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego.

Pierwsza wzmianka o Kazimierzu pochodzi z 1261 r. i dotyczy odbytego tu 6 lutego zjazdu dzielnicowych książąt: kujawskiego i łęczyckiego – Kazimierza I, jego syna Siemomysła i licznych dostojników. Kazimierz otrzymał prawa miejskie przed 1288 r., bowiem zachował się dokument z tego roku, w którym Władysław Łokietek w dniu 28 maja dokonuje zamiany Kazimierza na rzecz cystersów w Wąchocku. Miasteczko nie osiągnęło większego znaczenia pomimo położenia na trakcie handlowym z Torunia do Krakowa i istnienia tu komory celnej, a także nadaniu mu rangi grodu kasztelańskiego, którą to funkcję w 1438 r. przeniesiono do Inowłódz. W 1432 r. cystersi dokonali zamiany Kazimierza na rzecz kanoników regularnych w Trzemeszno.

Od połowy XVIII wieku następuje upadek Kazimierza, do czego walnie przyczyniło się dobre prosperowanie pobliskiego Lutomierska, a także liczne epidemie, zniszczenia wojenne i pożary. Brak perspektyw rozwojowych spowodował odebranie Kazimierzowi praw miejskich w 1870 r. Układ przestrzenny Kazimierza zachował jednak typowe cechy miejskie: rynek i uliczki wytyczone w okresie lokacji uległy przekształceniu tylko w niewielkim stopniu.

W 1939 r. po przegranej bitwie nad Wartą, 31 Pułk Strzelców Kaniowskich zajął kolejną linię obronną wzdłuż Neru. Poległych żołnierzy polskich pochowano na miejscowym cmentarzu.

Według rejestru zabytków KOBiDZ na listę zabytków wpisany jest obiekt:

• kościół parafialny pw. św. Jana Chrzciciela, pocz. XX, nr rej.: 383/A z 1.06.1992, neogotycki, zbudowano wg projektu Józefa Dziekońskiego w latach 1902-1910. Przeniesiono do niego barokowe wyposażenie dawnego, drewnianego kościoła (1632-1909). Na kościele znajdują się ślady po pociskach artyleryjskich z 1914 r. gdy linia frontu przebiegała wzdłuż Neru.